Pewnego dnia, a dokładnie 19 maja 2008 r. klasy trzecie naszego Gimnazjum pojechały na wycieczkę. Wszyscy z ogromnymi torbami, w których z pewnością moglibyśmy zmieścić niejeden karton bezużytecznych rzeczy, czekali na naszym boisku szkolnym, niecierpliwie oczekując autobusu wraz z naszymi opiekunkami: p. Iwoną Mikołajewicz, p. Anną Jersz oraz p. Marzeną Bartyzel. Ponieważ było baaaaardzo wcześnie( wyjazd zaplanowano na 5.00), nie było wątpliwości, że każdy będzie miał zamiar spać.
W końcu przyjechał nasz autokar. Pojazd okazał się miniautobusem, w którym wszyscy się zdołali pomieścić. Z radosnymi więc uśmiechami ruszyliśmy w drogę.
Tak jak byÅ‚o to powiedziane wczeÅ›niej, wszyscy (no, może prawie wszyscy...) spali. OczywiÅ›cie na swoim „jaÅ›kach”, bez których nie wytrzymalibyÅ›my pewnie ani jednej sekundy.
Jak się potem okazało, nawet pogoda była przeciwko nam. Można by rzec, że słońce się na nas obraziło i postanowiło, że odpokutujemy to w deszczu. No i fakt, cały dzień padało.
     |
Naszym, jak siÄ™ okazaÅ‚o, pierwszym przystankiem, na którym mogliÅ›my rozprostować nogi, byÅ‚ OÅ›wiÄ™cim. Zanim jednak mogliÅ›my iść zwiedzać, do naszego autobusu przyszedÅ‚ jakiÅ› pan i prosiÅ‚ o pomoc, bo mu samochód "nie chodziÅ‚”. Nasi dwaj silni koledzy( Radek K. i Jakub G.) poszli pomóc biednemu mężczy¼nie w tej jakże smutnej sytuacji.
Potem mogliśmy iść do muzeum. Dostaliśmy tam słuchawki z takim dziwnym czymś, którym okazał się system nagłaśniający. I wtedy ruszyliśmy w trasę.
Nasza pani przewodnik okazała się być bardzo miłą panią. Oprowadzała nas po Muzeum Auschwitz, a kiedy dochodziliśmy do baraków, opowiadała, jakie to straszne wydarzenia się tam działy. Widzieliśmy różne rzeczy- te straszne i mniej straszne. Stare naczynia, ubrania, okulary, buty małych dzieci i dorosłych, włosy... Chyba nikt z nas nie czuł się tam dobrze i pewnie, co niektórzy w duchu cieszyli się, kiedy jechaliśmy do pobliskiego Birkenau.
Tam rozstaliÅ›my siÄ™ z naszÄ… paniÄ… przewodnik i ruszyliÅ›my w stronÄ™ „MaÅ‚ej Ojczyzny” Jana PawÅ‚a II – Wadowic. A na miejscu? MogliÅ›my robić zdjÄ™cia koÅ›cioÅ‚a i krzesÅ‚a, na którym On siedziaÅ‚. RobiliÅ›my również zdjÄ™cia pomnikowi, który przedstawiaÅ‚ naszego Papieża Polaka. PoszliÅ›my również w stronÄ™ domu papieskiego, który mieliÅ›my wtedy zwiedzać, jednak okazaÅ‚o siÄ™, że w poniedziaÅ‚ki muzeum jest nieczynne. WiÄ™c cóż tu robić? Niewielu chciaÅ‚o iść na kremówki, wiÄ™c my, mÅ‚odzież, którzy zostaliÅ›my wsparci przez nasze dwie opiekunki, przegÅ‚osowaliÅ›my naszych kolegów i nie poszliÅ›my spróbować smakoÅ‚yków, lecz od razu "zapakowaliÅ›my siÄ™" do autobusu.
I zaczęła się podróż do naszego ośrodka, znajdującego się w Białym Dunajcu ( nie wiem jak Wam, ale mi się ta nazwa podoba). Podczas podróży, nie obeszło się bez wspomnień minionych lat. Wspominaliśmy, jak to było fajnie w naszym kochanym Gimnazjum i jak przykro będzie nam z niego wychodzić (tyle lat wspomnień!).
ByÅ‚ już wieczór, kiedy w koÅ„cu znale¼liÅ›my siÄ™ w oÅ›rodku. ZjedliÅ›my obiado-kolacjÄ™ i zostaliÅ›my przydzieleni do naszych pokoi. Już po kilku minutach odbyÅ‚y siÄ™ pierwsze „wycieczki”, do naszych znajomych, którzy spali w innych pokojach, wiÄ™c cóż powiedzieć – noc zapowiadaÅ‚a siÄ™ naprawdÄ™ niezwykle.
NastÄ™pnego dnia czekaÅ‚a na nas niemiÅ‚a niespodzianka- a mianowicie znowu padaÅ‚o. Po Å›niadaniu mieliÅ›my ruszyć w drogÄ™ nad Morskie Oko, wiÄ™c wszyscy bardzo ciepÅ‚o siÄ™ ubrali (swetry w dÅ‚oÅ„!). Niestety, na miejscu dowiedzieliÅ›my siÄ™, że nie ma dla nas przewodnika i pojechaliÅ›my do Zakopanego. Tam, weszliÅ›my na skoczniÄ™ narciarskÄ… i mogliÅ›my stanąć na podium, na którym stawaÅ‚ sam Adam MaÅ‚ysz. WeszliÅ›my bowiem na WielkÄ… KrokwiÄ™ (no, może niezupeÅ‚nie...), gdzie udaliÅ›my siÄ™ prawie na sam szczyt skoczni( chociaż prawdÄ™ mówiÄ…c, doszliÅ›my tylko do „trybun”). Z pewnoÅ›ciÄ… wielu przyzna mi racjÄ™, że lepiej siÄ™ z niej schodziÅ‚o, niż wchodziÅ‚o. Po zrobieniu drobnych zakupów z upominkami, udaliÅ›my siÄ™ na GubałówkÄ™ oraz na Krupówki. Ile tam można byÅ‚o kupić rzeczy! Poduszki, misie, lizaki,
bransoletki, korale... Najrozmaitsze rzeczy.
NastÄ™pnie, poszliÅ›my na kolejkÄ™ linowÄ…, którÄ… mieliÅ›my dojechać na szczyt Gubałówki (niestety, nic nie daÅ‚o siÄ™ zobaczyć- mgÅ‚a byÅ‚a bardzo gÄ™sta), skÄ…d po jakimÅ› czasie pojechaliÅ›my do oÅ›rodka. Tam, na miejscu, urzÄ…dziliÅ›my coÅ› podobnego do ogniska, tyle, że w kominku:) (no tak, ja to doskonale potrafiÄ™ tÅ‚umaczyć). GraliÅ›my w zgadywanki typu „Kto kim jest?” itp. Niektórzy nawet zaczÄ™li taÅ„czyć, co nie stanowiÅ‚o dla nas problemu, ponieważ już w szkole zostaliÅ›my nauczeni kilku kroków.
Tej ostatniej nocy dÅ‚ugo nie spaliÅ›my (a przynajmniej jakaÅ› część wycieczkowiczów), lecz i tak odbyÅ‚o siÄ™ bez tradycyjnej „zielonej nocy” (czytaj –bez smarowania siÄ™ pastÄ… do zÄ™bów, a zresztÄ…, nauczycielki nam przeszkodziÅ‚y).
W dniu naszego wyjazdu również padało. Widać ładna pogoda nie była nam pisana. Najpierw pojechaliśmy do Wieliczki, gdzie mieliśmy zwiedzić słynną kopalnię soli. Nasza pani przewodnik była bardzo wyrozumiałą kobietą, więc nie było problemu z powolnym maszerowaniem po tych krętych korytarzach. Opowiedziała nam legendę związaną z pierścieniem Świętej Kingi oraz o tym, jak powstawały poszczególne krypty. Rze¼by solne okazały się pięknymi podobiznami ówczesnych ludzi, a w solance mogliśmy zobaczyć mnóstwo grosików rzuconych ot tak, dla szczęścia w przyszłości:)
Po wyjechaniu na powierzchnię ( tak, tak! wyjechaniu- 9 osób w jednej windzie), mieliśmy jeszcze czas na załatwienie swoich potrzeb fizjologicznych i pojechaliśmy zdobywać zabytkowy Kraków. Z krakowskich Błoni (akurat tak się złożyło, że wysiedliśmy obok Błoni) ruszyliśmy piechotą prosto na Wawel. Po dotarciu na miejsce zrobiliśmy kilka pamiątkowych fotek i poszliśmy pod okno papieskie. Tam, na pobliskim murku, paliło się kilka zniczy...
I ruszyliśmy na Rynek, do kościoła Mariackiego i Sukiennic. Była tam mnóstwo ludzi, więc nic dziwnego, że nieco trudno było się odnale¼ć w tym tłumie. W Kościele Mariackim mogliśmy podziwiać ołtarz samego Wita Stwosza (niestety, tylko z daleka), a w Sukiennicach aż roiło się od budek z biżuterią i małymi smokami wawelskimi!
Po obiedzie, udaliśmy się w drogę powrotną do domu ( wróciliśmy dopiero o 1.00 w nocy). Cali i zdrowi, po długiej podróży wysiedliśmy w Siedlcu, gdzie czekali już na nas szczęśliwi (oj i to jak bardzo!) rodzice. I w taki oto sposób została zakończona pierwsza i ostatnia wycieczka w ciągu trzech lat pobytu w naszym wspaniałym Gimnazjum.
Marta Wojciechowska (klasa 3b)