Wcześnie rano 6 maja 2014 r. zebraliśmy się, aby pojechać na ostatnią wycieczkę klasową w gimnazjum. Wybraliśmy jedną z tradycyjnych tras - Oświęcim, Kraków, Zakopane, Wieliczka, Biały Dunajec oraz Wadowice. Plan był idealny. Wszyscy cieszyliśmy się na ten wyjazd. Każdy z nas był bardzo podekscytowany. Torby wrzuciliśmy do bagażnika i szybciutko ruszyliśmy w drogę. Opiekowali się nami: wychowawczyni klasy III A - pani Renata Dudziak, wychowawczyni klasy III B- pani Krystyna Zwirn, pan Zbigniew Wąsik - nasz fotograf i pani wicedyrektor - Wiesława Cieślik. No i oczywiście świetny pan kierowca o imieniu Stefan. Wszyscy razem stworzyliśmy DOBOROWE TOWARZYSTWO.

Pierwszym punktem na trasie był Oświęcim, a dokładniej obóz koncentracyjny Auschwitz - Birkenau- miejsce wyjątkowo ważne dla Polaków. Nie było wesoło i radośnie, a raczej poważnie i chwilami strasznie. Mimo uczuć, jakie budzi w zwiedzającym Muzeum Auschwitz - Birkenau, uważam, że podobnie jak my, każdy Polak powinien tam być i poznać dokładniej historię tak przerażającej tragedii.

Po powrocie do autokaru czekało nas kilka kolejnych godzin jazdy i juĹź przechodzimy przez prĂłg hostelu “Trzy Kafki”. Powitało nas kilkadziesiąt schodĂłw do przebycia, ale co to dla nas, przecieĹź my usportowiony rocznik jesteśmy! Gdy juĹź kaĹźdy z nas przetestował swoje łóżko i zapoznał się z “okolicą”, wybraliśmy się na miasto. KrakĂłw, a dokładnie renesansowe Sukiennice i rynek starego miasta wyglądają wieczorem cudownie. Kiedy wrĂłciliśmy, zaczęła się bitwa o to, kto pierwszy idzie się kąpać. Czas płynął wesoło i przez solidne 2,5 godziny było słychać wodę lecącą pod prysznicem. Potem zaczęły się problemy dla naszych opiekunĂłw, poniewaĹź nam wcale nie chciało się spać. Przygody były róşne! Niestety złą wiadomością dla wszystkich było to, Ĺźe rano trzeba wstać. A tu wszyscy siedzą w pokojach “uchachani”. Ale, co to dla nas! Daliśmy radę.

Rano pobudka i pyszne śniadanko. Nie wiadomo, dlaczego czuliśmy się lekko nieprzytomni, ale czy to jest ważne? A tuż po jedzeniu zjawił się przewodnik- pan Larry, który chciał nam dużo pokazać i opowiedzieć jak najwięcej o Krakowie. Chodziliśmy po ulicach około 7 godz. Trzeba było przecież nakarmić gołębie, zjeść precelki, zrobić super zdjęcia i oczywiście czegoś się nauczyć i coś zapamiętać. Widoki przepiękne, umysły przepełnione wiedzą, portfele chudsze. I tak ma być!

Ledwie żywi wracamy do hostelu, a tam czeka na nas multum schodów, niczym Alpe Cermis na Justynę Kowalczyk. Chociaż byliśmy zmęczeni, to sił starczyło na tradycyjne nocne wygłupy. Noc okazała się pełna wrażeń, bo ostatnia w tym hostelu. Na przykład ja (Lupka) przysnęłam sobie na pięknym dużym parapecie w pokoju. A dlaczego? Bo piękne widoki czynią swoje! Wychowawcy próbowali nas okrzesać, mimo to słychać było chichoty i tuptanie. Ale w sumie trzeba przyznać,że nauczyciele dawali sobie radę. Szczerze mówiąc, sama nie wiem jak!

Niestety o 6.30 trzeba było wstać. Rano prawie kaĹźdy niezbyt fajnie wyglądał, ale waĹźne, Ĺźe zabawa była. Tym razem szybkie pakowanie i “siup” do autobusu. Nasz cel to Wieliczka- Zakopane- KrzeptĂłwki- Gubałówka- Biały Dunajec. DuĹźo tego, ale to dobrze. W Wieliczce prawie kaĹźdy lizał ściany, aby sprawdzić i przekonać się, czy to na pewno jest sĂłl. Było jej tam naprawdę za duĹźo. Ale kaplica św.Kingi robi ogromne wraĹźenie! Po prostu bajka. Ledwie skończyliśmy przygodę pod ziemią (zeszliśmy aĹź 135 m pod ziemię), a juĹź czeka na nas pan Stefan.

Po niezbyt długiej jeĹşdzie zawitaliśmy w metropolii polskich gĂłr - Zakopanem. Pan Andrzej - nasz bardzo miły przewodnik mĂłwiący po gĂłralsku, pokazał nam m.in. KrzeptĂłwki. NiektĂłrzy pierwszy raz prĂłbowali oscypkĂłw. W końcu kiedyś musiało to nastąpić. Kolejka linowa na Gubałówkę, to teĹź fajna, nowa przygoda. Nie byliśmy świadomi co nas tam czeka. A tu…. przepiękne widoki. Uczta dla oczu! Chwila niezwykłej przyjemności i juĹź wracamy w dół. Zwiedziliśmy jeszcze cmentarz zasłuĹźonych mieszkańcĂłw Zakopanego. Na tym się skończyło zwiedzanie ogĂłlne, a my bardzo pragnęliśmy poznać nasze nowe łóżka.

Nie spodziewaliśmy się takich luksusĂłw. Wygodne pokoje i piękny teren dookoła. Biały Dunajec to bardzo ładna miejscowość. Po zjedzeniu obiadokolacji ruszamy do sklepu zrobić zapasy. A potem zabawa: muzyka, piłkarzyki, gry w karty, tańce, siatkĂłwka. Wszyscy zadowoleni, a w końcu jedna osoba poczuła się spełniona. Muszę się pochwalić, bo wtedy naprawdę czułam się jak w niebie. W Krakowie nie było moĹźliwości. A tu? Idealne warunki do… zrobienia treningu. Bieganie po gĂłrach to cudowna rzecz. Nikt nie chciał kłaść się spać. Chłopacy dali popalić troszkę panu Zbyszkowi. Gdzieś musieli się wyszaleć.

Rano pobudka i ruszamy na szlak, ktĂłry prowadzi nas przez Dolinę Kościeliską. W ogĂłle nie było ciężko! Szliśmy około 5 godzin. Atmosfera była świetna. Nikt nie narzekał. Z panią Renatą i kilkoma dziewczynami szłyśmy szlakiem “TOI TOI-kĂłw”. Ciekawa trasa! Największą atrakcją okazała się jaskinia w Wąwozie KrakĂłw, do ktĂłrej nie wszyscy mieli odwagę wejść. Ci co weszli, nie Ĺźałowali. Zapamiętamy tę przygodę do końca Ĺźycia. Wysoko, niebezpiecznie, ciemno, stromo, ale wielu z nas przełamało swoje lęki i pokonało słabości. Super przeĹźycie!

Później trzeba było dochować tradycji. Mówi się, że kto nie był na Krupówkach, to nie był tak do końca w Zakopanem. A jeszcze dokładniej, po prostu trzeba spowodować, aby portfel dostał anoreksji. Zakupy zrobione, więc wracamy do ośrodka. Po drodze zobaczyliśmy, z bliska a nie w telewizji, skocznie narciarskie.

W domu wypoczynkowym czekał już na nas posiłek, potem znów pochłonęła nas zabawa. Ostatnia noc, więc nie można było odpuścić. Lupka na treningu, Natalia Górna, Dominik Gracz kontra Karol Kaźmierczak i Karolina Wąsik w piłkarzyki - walka zacięta jak na Euro, Oliwia Niewiadomska z panią Renatą uczą się grać w ping ponga, Kamila, Marietta, Ola, Laura, Krzysiu, Krystian, Angela i Daria rządzą na parkiecie. Karolina i Asia pod kocykiem, a nauczyciele także w dobrym humorze wygrzewają się na balkonie z cudnym widokiem na Giewont. Wszystko tak jak powinno być. Noc najkrótsza ze wszystkich. Nie mogło być inaczej.

Rano śniadanko i jedziemy do Wadowic. Nie chciało nam się wracać. Mimo to czas płynął bardzo wesoło. Pan Zbyszek całą drogę narzekał, że zimno, a naprawdę w autobusie było duszno i ciepło, no i gra tabu non stop :) W Wadowicach oczywiście skosztowaliśmy kremówek św. Jana Pawła II. Pyszne były! Później tylko Mc Donalds i po drodze kilka odwiedzin w łazienkach i prosto do domku. Dzięki panu Stefanowi szybciutko i bezpiecznie dotarliśmy do domu!

Dziękujemy wszystkim, którzy przyczynili się do jej zorganizowania, a także do budowania niesamowitej atmosfery! Dziękujemy wychowawcom i opiekunom za to, że udało im się nad nami zapanować, a także za to, że byli ! :)

LUPKA