W poniedziałek, 24 września 2007 r. klasa II b zebrała się przy szkole na swoich rumakach (czyt. rowerach), ponieważ wybraliśmy się na wycieczkę rowerową. Naszym celem był klasztor w Obrze oraz ścieżka edukacyjna w Kopanicy.

Wyjechaliśmy po pierwszej lekcji z uśmiechami na twarzy. Wspominaliśmy poprzednie wyjazdy, zastanawialiśmy się, jak będzie na tej, gdy nagle... naszej kochanej Martusi spadł łańcuch. Ekipa fachowców w składzie: Patryk Maszner i Rafał Kaczmarek szybko uporali się z problemem i mogliśmy jechać dalej.

Nie była to zbyt miła jazda, bo zakopywaliśmy się w piasku, ale na szczęście po niedługim kawałku zauważyliśmy asfalt. Kiedy dojechaliśmy do Obry, byliśmy bardzo szczęśliwi. Zeszliśmy z rowerów, napiliśmy się, najedliśmy i weszliśmy do klasztoru. Chwila przyjrzenia się tamtejszemu korytarzowi i... Przyszedł po nas wspaniały przewodnik - brat Andrzej, który na samym początku przeprosił nas za swoje adidasy. Pó¼niej powiedział, co przedstawiają wszystkie tablice tam stojące. Kiedy uznaliśmy, że jest naprawdę bardzo miły, udaliśmy się z nim do kościoła, by omówić jego wygląd. Wiemy już, że panuje tam styl barokowy, ale wiele elementów kościoła i klasztoru to styl rokoko ( http://pl.wikipedia.org/wiki/Rokoko). Dalej zeszliśmy do podziemi, gdzie mogliśmy oglądać trumny zakonników, a także księdza, który swoją postawą zadziwił wszystkich. Opowieść o nim na pewno zainteresowała wszystkich, którzy mogli jej posłuchać. Dalej przeszliśmy do zwiedzania klasztoru. Widzieliśmy wiele wspaniałych zabytków, fragment Biblii zapisanej na prawdziwym pergaminie po łacinie, pamiątki, które przywie¼li misjonarze, różańce różnych wyznań i inne, naprawdę wspaniałe rzeczy. Jednak najbardziej zachwyciła nas kaplica z niesamowitym wnętrzem. Ołtarz miał delikatne załamanie, widniał na nim Chrystus na tle całego świata. W kaplicy stała również figurka Matki Boskiej rzeczywistych rozmiarów. To była najpiękniejsza kapliczka, jaką w życiu widziałam. Zwiedzaliśmy również gospodarstwo, oglądaliśmy boisko i nasi chłopcy zostali zaproszeni na rozegranie meczu z drużyną brata Andrzeja;)

Po tej wspaniałej przeprawie przez kościół i klasztor wyruszyliśmy w dalszą drogę. Oczywiście jeszcze kilka razy trzeba było zakładać łańcuch tego samego roweru (chciałam tylko powiadomić, Ĺźe rower Marty nie moĹźe jeÂździć po dziurach). Przejechaliśmy spokojnie przez JaĹźyniec, a w Jaromierzu zrobiliśmy mały postĂłj. Po zakupach w tamtejszym sklepie poszliśmy na plac zabaw. Chłopcy podzielili się dobrymi ciastkami, a dalej dobrze się bawiliśmy. Pewna starsza pani nazwała nas „głupimi baranami” i straszyła policją, bo podobno robiliśmy za duĹźo hałasu, co jest oczywiście nieprawdą;) Zabawa trwała, ale niestety musieliśmy jechać dalej. Wyruszając spod sklepu, okazało się,Ĺźe moje tylne koło o coś haczy i w ogĂłle nie mogę jechać. Cała ekipa dawno juĹź pojechała, a ja z Natalią i panią Dorotą prĂłbowałyśmy naprawić mĂłj rower. Niestety, na nic były nasze wysiłki. Wtedy właśnie zauwaĹźyłyśmy naszych wybawcĂłw. ZnĂłw nadjechał Patryk z kolegami. W kilkanaście sekund rower był naprawiony i choć wydawał bardzo dziwne dÂźwięki, to moĹźna było nim jechać. Dalej udaliśmy się na początek Kopanicy, by wjechać na ścieĹźkę edukacyjną. Tam oczywiście nie jechało się zbyt dobrze,ale była świetna zabawa. Wielu z nas łączyło przyjemne z poĹźytecznym i zbierało grzyby. Staraliśmy się słuchać bardzo uwaĹźnie pani Ludwiki, ktĂłra wszystko nam objaśniała. Następny przystanek zrobiliśmy właśnie w tym lesie, poszliśmy znĂłw na grzyby, a w lesie spotkaliśmy zająca. Chcieliśmy go pogłaskać, ale niestety uciekł nam. ZnĂłw mogliśmy się najeść i napić, ja wiązałam swĂłj rower bandaĹźem, Ala robiła zdjęcia, panie nad czymś dyskutowały. Mogliśmy usiąść nad rowem, pooddychać świeĹźym powietrzem... Jadąc dalej, mogliśmy zrobić sobie zdjęcie przy paśnikach. Wszyscy mieli frajdę, kiedy mogli włoĹźyć głowę pomiędzy kołki lub polizać sĂłl. Zmęczeni kierowaliśmy się powoli do domu, kiedy jedna z uczestniczek wycieczki zaliczyła upadek. Na szczęście nie był groÂźny, a śmiechu było co nie miara. Następnie nasze opiekunki, czyli pani Ludwika Wita, pani Magdalena Krzemień oraz pani Dorota Dziubek doprowadziły nas do Siedlca, skąd udaliśmy się do domĂłw.

Ta wycieczka była jedną z niezapomnianych. Każdy w ten dzień był bardzo miły i uczynny, wszyscy staraliśmy się spędzić go jak najlepiej. Postawa niektórych uczniów z naszej klasy była godna podziwu. Na pewno przez wiele dni, tygodni, a nawet miesięcy będziemy ją wspominać.

Patrycja Hoffmann (klasa II b)