PIĄTEK, 16. 06. 2006 r.

Wszystko musiało się zacząć od szkoły – bowiem to przed nią we wczesnych godzinach rannych zebrały się klasy drugie, by razem wyjechać na wycieczkę w Kotlinę JeleniogĂłrską oraz Czechy.

Niewyspani wtargaliśmy do wehikułu nasze tobołki, a sami wpadliśmy prędko do autobusu, by zająć najlepsze miejsca. Najbardziej pożądane przez uczniĂłw są tyły pojazdu, więc te zajęli chłopcy z II a. Podróş była krĂłtka, toteĹź mieliśmy tylko jeden przystanek. Wreszcie dotarliśmy do pierwszego punktu naszej wycieczki – do Chojnika.

I nagle niektĂłrzy stwierdzili: „O! A ja mam japonki, a to się wchodzi na gĂłrkę!”. Tak więc nastąpiło wyciąganie bagaĹźy i szukanie butĂłw odpowiednich na chodzenie po gĂłrach. Gdy juĹź kaĹźdy był przygotowany do wędrĂłwki, ruszyliśmy w celu podbicia Chojnika podzieleni na grupy. Choć zamek ten wzniesiony jest na wysokości 627 m. n. p .m (niezbyt wysoko), to jednak narzekaliśmy, sapiąc: „Długo jeszczeeee…?”.

Po morderczej wędrĂłwce zdobyliśmy zamek Chojnik, weszliśmy do środka i na dziedzińcu wysłuchaliśmy historii tej twierdzy. Zaciekawiła nas opowieść o Kunegundzie, ktĂłra kończąc swe nieszczęśliwie Ĺźycie, rzuciła się w czarną otchłań. W Chojniku mogliśmy strzelać z łuku, udawać przywiązanego do pręgierza na dziedzińcu. Weszliśmy takĹźe na wieżę (oj…było tych schodĂłw), gdzie zachwyciliśmy się przepiękną panoramą okolicy.

NiektĂłrzy myśleli, Ĺźe zejdziemy z Chojnika, wsiądziemy do autobusu i pojedziemy do ośrodka, gdzie dalej leniuchowalibyśmy, leżąc do gĂłry brzuchem. Jednak wcale tak się nie stało! Do „Mimozy” (tak się zwał nasz ośrodek) dotarliśmy pieszo, zwiedzając okolice Przesieki. Przy okazji „zahaczyliśmy” o strumyk, a Ĺźe juĹź byliśmy kompletnie wymęczeni, to kaĹźdy pragnął tylko tego, Ĺźeby zrzucić z siebie pachnące skarpetki, adidasy itp. i wskoczyć do gĂłrskiego potoku.

W końcu jednak „dokulaliśmy” się do „Mimozy” - nadszedł upragniony czas odpoczynku. Wypakowaliśmy się i zwiedziliśmy wzajemnie nasze pokoje. Po południu natomiast poszliśmy nad wodospad, a tam podekscytowani straciliśmy zupełnie głowę i jak dzieci bawiliśmy się w wodzie. Nie było tam suchej osoby, co więcej Izunia oraz Martusia przeprowadziły wojnę i zostały z nich dwie mokre kaczki, natomiast Adrian miał jeszcze lepiej – wpadł do jakiegoś bagna i mimowolnie wrĂłcił do strumyka umyć się.

Niestety nie udało nam się zorganizować wieczorem dyskoteki, pomimo nawet najszczerszych chęci właścicielki „Mimozy” (jakĹźe przemiłej ;) ), zamiast tego, rozmawialiśmy w swych pokojach i zapychaliśmy się chipsami, co było tępione przez nauczycieli dyĹźurujących. Och, jakĹźe tępione! W spokoju nie mogłam lunatykować!

Zasnęliśmy…w końcu.

SOBOTA, 17. 06. 2006 r.

Wstaliśmy wcześnie rano, by wsiąść do kolejnego pojazdu. Tym razem był to większy autobus, ktĂłry miał nas zawie¼ć do Czech, w dodatku gratis – z przewodnikiem w środku! Przewodnik był bardzo śmieszny i do samych Czech wciąż o czymś mĂłwił – zapewne o jakichś ciekawych rzeczach związanych z mijanymi przez nas miejscowościami. Legalnie przekroczyliśmy granicę, pokazując nasze legitymacje, gdzie przyklejone były zdjęcia z naszymi sześcioletnimi, pulchniutkimi twarzyczkami ( no…nie w kaĹźdym przypadku). I byliśmy w Czechach – przykleiliśmy się do szyb, gdy juĹź wymieniliśmy złotĂłwki na korony, wyszukując zapewne jakichś czeskich sklepĂłw monopolowych.

W Czechach najpierw zwiedziliśmy skalne miasto. Zachwyciły nas tam wymyślne kształty skał, przypominające nam rzeczy, ktĂłre dobrze znamy z codziennego Ĺźycia. Spotkaliśmy: kamiennego Indianina, poukładane książki, dzbanek Karkonosza, prawdziwka, małego oraz duĹźego wieloryba zobaczyliśmy takĹźe wspaniałą skałę nazwaną „Kochankowie”, przedstawiającą dwie postacie stojące naprzeciwko siebie. Piękny był takĹźe wodospad płynący wewnątrz skał oraz jezioro o cudownym kolorze wody – naprawdę cudowny widok.

Ze skalnego miasta pojechaliśmy do ZOO Safari – a tam to juĹź było istne szaleństwo. Najpierw pojechaliśmy specjalnym autobusem po wytyczonym szlaku, słuchaliśmy czeskiego przewodnika, ktĂłry wprawiał nas w dobry humor, gdy słyszeliśmy „Do prawa antyjopki, do lewa samiciek i samićka” Gdy wysiedliśmy z pojazdu umaszczonego w jeden ze wzorkĂłw zwierząt safari (zebra, Ĺźyrafahttp://www.gimnazjum.siedlec.pl) mogliśmy juĹź indywidualnie zwiedzać w ZOO, to, co sami chcieliśmy. Mieliśmy okazje zobaczyć przeróşne zwierzęta. ZOO podzielone jest na poszczegĂłlne światy zwierząt. Uśmialiśmy się przy pewnej małpie, ktĂłra wypluwała, formowała i znĂłw brała w usta coś, co wyglądało jakby było czymś wydalonym przez ową małpę. Cudowny był wodny świat – olbrzymie węże, kolorowe i ogromne ryby, przedziwne żółwie wywoływały nasz okrzyki, brzmiące mniej więcej tak: „Oooooo….”. Mnie osobiście urzekł świat ptakĂłw – wchodziło się między innymi do pewnego pomieszczenia, gdzie były tropikalne drzewa, wodospad, powietrze strasznie wilgotne, a nad nami latały róşne pstrokate ptaki. Zwierząt było tyle, tak piękne i dziwne, tak wielkie znane i nieznane, Ĺźe po prostu się nie chce wymieniać ( zresztą, gdybym znała nazwyhttp://www.gimnazjum.siedlec.pl.), w kaĹźdym razie – to było coś.

I znów jazda, przed przejściem granicznym kupiliśmy w Czechach to, co wydawało nam się tańsze, ku naszemu cichemu niezadowoleniu, opiekunowie nie pozwolili nam zaopatrywać się w napoje alkoholowe, a szkoda, bo i tę noc bylibyśmy głośno.

WrĂłciliśmy do Przesieki. Pod wieczĂłr kto chciał mĂłgł zabawić się w nietypowe podchody. Podzieliliśmy się na dwie grupy – jedna grupa miała dojść do pewnego wodospadu drogami, nie mogąc iść na skrĂłty, druga grupa musiała najpierw znale¼ć solidny most na strumyku, nie mogąc dotknąć wody, potem dotrzeć do tego samego wodospadu. Wszyscy musieliśmy szukać drogi, pytając się ludzi. Było to okropnie męczące, poniewaĹź biegliśmy, a tam wciąż były jakieś wzniesienia, jednak wola wygranej była bardzo silna – kaĹźda druĹźyna chciała być pierwsza na moście. Zwyciężyła druga druĹźyna. Och, jaka to była radość, gdy wreszcie ujrzeliśmy naszą metę  ucieszyliśmy się jeszcze bardziej, nie widząc drugiej grupy. Tak więc wygraliśmy,ale gdzie są ci drudzy? Okazało się, Ĺźe (hahaha – jakie to śmieszne) pierwsza grupa dotarła na most, lecz nie ten. Najbardziej była dotknięta Estera (czyt. MrĂłwa), ktĂłra juĹź myślała, Ĺźe są tymi „number one”, a tu taki mały peszek. Wszyscy poszliśmy potem na lody.

Ĺťeby uśpić czujność nauczycieli, wieczorem zachowaliśmy się przykładnie, jedynie krĂłtka zabawa w „Butelkę”, za to…co potem się działo…

NIEDZIELA 18. 06. 2006 r.

W niedzielę wchodziliśmy na Śnieżkę. I w zasadzie na tym można by zakończyć. Jednak było kilka ciekawszych epizodów w tej ośmiogodzinnej wędrówce.

JuĹź podczas wspinania się na ŚnieĹźkę, Martusia zapoznała się z ekipą niemieckiej stacji mdr, pytając się „Ile kosztuje kamera?”, po niemiecku, rzecz jasna. :D. Zabawnie się nam z nimi rozmawiało, potem nakłoniłam dziennikarzy, Ĺźe moĹźe nagraliby nasze piękne głosiki, bo znamy pewną niemiecką piosenkę. No i tak się stało, Ĺźe zaśpiewaliśmy. Niestety zgubiłam gdzieś kartkę, na ktĂłrej napisali mi , kiedy emitowany będzie program.

Wokoło schroniska „Samotnia” było przecudownie: staw i to wszystko w takiej dolinie – widok zapierający dech w piersiach. U podnóşa ŚnieĹźki kaĹźdy zdecydował się, czy chce zdobywać szczyt, czy zostać z panią Zosią na względnym dole, moĹźna było zrobić krok i przekroczyć granicę, wchodząc do Republiki Czeskiej. Podbijanie samej ŚnieĹźki było juĹź bardzo ciężkie, ale daliśmy radę, wlokąc się, trzymając się łańcuchĂłw. ŚnieĹźka zdobyta przez II klasy! Pięknie było, na szczycie obserwatorium astronomiczne, turyści mĂłwiący w róşnych językach, no i przede wszystkim - przepiękne widoki.

Samo schodzenie ze szczytu było jeszcze bardziej niebezpieczne, niĹź wspinanie się na ŚnieĹźkę. Po drodze ujrzeliśmy pomnik „Ofiarom gĂłr”. Byliśmy po ośmiu godzinach wędrĂłwki, tylko z rannym śniadaniem w brzuchach, gdy więc zobaczyliśmy wywieszkę w jakimś schronisku „Naleśniki z jagodami 2,50 zł”, z jęzorami na wierzchu pchaliśmy się drzwiami i oknami, by dostać się przed ladę i zamĂłwić jakąś strawę.

Władowaliśmy się znĂłw do wehikułu i pan „autobuśnik” zawiĂłzł nas do Siedlca. Dziwnie, Ĺźe nie padł z wyczerpania, poniewaĹź cały autobus wypełniony był pianiem przekrzykujących siebie śpiewaczek z klas drugich. Wycieczka była świetna, szkoda Ĺźe tak krĂłtka, bo te miejsca, ktĂłre zwiedziliśmy w tempie ekspresowym, warto poznać dokładniej. Ale za to ile romansĂłw znĂłw przybyło…a co – trzeba mieć o czym gadać.

Alicja Brudło (klasa II a)

Warto zajrzeć:

• ZOO Safari
• Przesieka
• Ardspaskie Skalne Miasto
• Karkonosze