Bez dwĂłch zdań najlepszy koncert, jaki widziałem w tym roku. Jeden z tych dni, ktĂłre pozostają na długo w pamięci. Dzięki uprzejmości Piotra Kosińskiego, organizatora tego muzycznego święta, miałem moĹźliwość zobaczyć Stevena z zespołem na Ĺźywo. Promując swĂłj ostatni solowy album „The Raven That Refused To Sing (And Other Stories)” muzycy występowali w róşnych zakątkach świata, aĹź w końcu nadszedł czas dla nas. Koncert rozpoczął sam bosonogi Steven z gitarą akustyczną. Na początek „Trains” z repertuaru Porcupine Tree – tylko on i gitara, a ileĹź emocji! Gdy dołączyli pozostali muzycy, to rozpoczął się prawdziwy teatr muzycznej magii. Zagrali jeszcze m.in. „Luminol”, „Postcard”, „The Holy Drinker”, piękny „Drive Home”, „The Watchmaker” oraz utwĂłr tytułowy. Usłyszeliśmy rĂłwnieĹź dwie nowe kompozycje, będące przedsmakiem zapowiadanego na przyszły rok nowego albumu.

Nowa płyta najpłodniejszego chyba ostatnio przedstawiciela rocka progresywnego. Nie dość, że sam bierze udział w wielu projektach (solo, Blackfield, Porcupine Tree, No-Man, Bass Communion), to jeszcze zajmuje się remasterem klasycznych już płyt rockowych (King Crimson, Jethro Tull, Yes).

Kolejna odsłona solowej twĂłrczości Stevena to podróş w bardzo piękne, fascynujące i wciągające rejony muzyki rockowej. Wilson wypełnia swoimi kompozycjami lukę, ktĂłra powstała po zaniechaniu działalności (z róşnych powodĂłw) przez innych artystĂłw, takich jak Gentle Giant, ELP, Camel. Tekstowo jest to płyta bardzo spĂłjna – dotyczy duchĂłw, zagadnień paranormalnych i snĂłw. Kompozycje są bardzo rozbudowane, wielowątkowe i bardzo dobrze budujące nastrĂłj. Otwierający płytę utwĂłr „Luminol” z piękną linią basu Nicka Beggsa (kiedyś w Kajagoogoo) ma charakter kompozycji improwizowanej i tak jazzowo zakręconej, ma teĹź kilka wątkĂłw wzajemnie się przenikających. Po prostu miĂłd dla uszu. A solo Theo Travisa na flecie to juĹź czysta poezja. Z kolei „Drive Home” to piękna ballada, bardzo spokojne oblicze Stevena (choć nie do końca). Kończący płytę utwĂłr tytułowy to majstersztyk, a nakręcony do niego teledysk to istne cudo (choć pełne smutku). No czysta bajka… Zatońcie w tej muzyce, niech was oczaruje!

Najnowsza płyta najlepszego chyba obecnie polskiego zespołu grającego rock progresywny. Mamy tu gęste gitarowe brzmienie i moje ulubione organy Hammonda. Ciężkie brzmienie nie pozbawiło tej płyty ciekawych melodii i miłych klimatĂłw. Mariusz Duda jest bardzo dobrym wokalistą, a jego angielski brzmi wręcz idealnie. Płyta, w przeciwieństwie do poprzednich nagrań grupy, jest wręcz „piosenkowa”. Wszystko tłumaczy skrĂłt tytułu – SONGS. Jest to płyta bardzo przemyślana i nie ma tutaj Ĺźadnej niepotrzebnej nuty. Znałem ten zespół juĹź wcześniej, ale dopiero teraz się do niego przekonałem i nie Ĺźałuję tej decyzji. Posłuchajcie „The Depth of Self-Delusion” i przekonajcie się o jakości tej muzyki.

To pierwsza solowa płyta lidera zespołu The Frames. Nie jest debiutantem na rynku muzycznym. Ten irlandzki wokalista dostał juĹź Oskara za piosenkę skomponowaną do filmu „Once”. W jego muzyce moĹźna odnaleźć całą jego irlandzką duszę. Piosenki przesycone są melancholią, a sam Hansard porusza się utartymi ścieĹźkami. Nie jest to zarzut, słucha się tej płyty bardzo dobrze. Ja potrafię kilka razy pod rząd. Utwory Glena zbudowane są na spokojnych dĹşwiękach jego gitary i na jego, pełnym emocji, głosie. Polecam szczegĂłlnie „You Will Become”, „Bird of Sorrow” oraz „Love Don’t Leave Me Waiting”. To jedna z najpiękniejszych płyt, ktĂłre ostatnio słuchałem.

Czy to płyta czy dzieło sztuki? Obydwa określenia są w tym przypadku trafne. Przyznam, że nie widziałem do tej pory tak pięknie i zarazem pomysłowo wydanej polskiej płyty. Tekturowe pudełko skrywa w sobie tajemnicę. Pod płytą ukryte są teksty, na które możemy spojrzeć za pomocą dodanego do płyty szkła powiększającego! Całość okraszona jest sporą ilością nietypowych motyli. Nagrania znajdujące się na tej płycie można opisać jako spokojny, nowoczesny zarazem pop ze sporym udziałem fortepianu, na którym pięknie gra wokalistka Sonia Kopeć.

Płyta jest bardzo nowocześnie nagrana, a oprĂłcz fortepianu wyróşniłbym jeszcze dwie wiolonczelistki: Ariadnę Willmann i Katarzynę Kłosek. Wiadomo, Ĺźe z coverami bywa róşnie. Niekiedy tylko nieporadnie naśladują oryginał. Na tej płycie znalazła się autorska wersja sporego przeboju sprzed 20 lat. Mam tu na myśli utwĂłr „’74-‘75” grupy The Connells. Holly Blue wykonują ten utwĂłr w bardziej wyciszony sposĂłb, pasujący do nastroju całej płyty. Z premierowych kompozycji najbardziej podobają mi się „Optimistic” oraz „The Song”. Holly Blue przysiadł na mojej skroni niczym piękny, egzotyczny motyl i wlewa swoją muzykę do mego serca. Urzekła mnie ta płyta!

Płyta nagrana w 1986 roku do dzisiaj pozostaje jej największym osiągnięciem. Ja wrĂłciłem do niej kilka tygodni temu po wielu latach „rozłąki”. Czułem się jakbym wrĂłcił do domu po długiej podróşy. OdĹźyły stare emocje i uczucia, wrĂłciły dawne wspomnienia. Płyta nagrana dla legendarnej brytyjskiej wytwĂłrni 4AD, dla ktĂłrej nagrywali m.in. Dead Can Dance, Bauhaus, Cocteau Twins. Słuchając nagrań Clan Of Xymox czuje się klimat tej epoki. Płyta tej holenderskiej grupy jest momentami niepokojąca, ale bardzo piękna i liryczna. Muzyka zawarta na tym albumie jest spokojna, dĹşwięki snują się i otaczają słuchacza. Najbardziej lubię i polecam utwĂłr „Louise”.

Nieczęsto się zdarza, żeby debiutancka płyta była nagraniem koncertowym. Debiut grupy Acoustic Acrobats jest płytą bardzo udaną i dojrzałą. Zespół-projekt narodził się w 2011 roku i od tej pory udanie koncertuje, czego dowodem jest właśnie ta płyta. Bardzo lubię gdy w muzyce przenikają się różne wpływy i dźwięki. Na płycie Acoustic Acrobats mamy do czynienia z wpływami bałkańskimi, klezmerskimi, ale również elementy jazzu dodają swojego kolorytu. Zespół tworzy pięciu instrumentalistów, którzy pełnymi garściami czerpią z różnych stron świata, tworząc bardzo udane kompozycje. Dla wielu z was będą to na pewno nowe dźwięki, ale radzę posłuchać tej płyty i otworzyć się na zupełnie nowe doznania. Polecam serdecznie!!!

24 listopada minęła dwudziesta rocznica śmierci Freddiego Mercurego. W tymĹźe samym 1991 roku ukazała się ostatnia płyta grupy Queen z udziałem tego wybitnego wokalisty. Co prawda w 1995 roku ukazała się jeszcze płyta „Made in Heaven”, ale były to nagrania ukończone juĹź po śmierci wokalisty.

Płyta „Innuendo” powstawała w momencie, gdy Freddie był juĹź powaĹźnie chory, jednak jego głos brzmi wyjątkowo. Być moĹźe przeczuwał nadchodzący koniec i wykrzesał z siebie całą energię. Jest na tej płycie mnĂłstwo wyśmienitych kompozycji, aĹź trudno wybrać te najlepsze. Polecam szczegĂłlnie „These Are the Days of Our Lives”, „Don’t Try So Hard”, “Delilah” oraz otwĂłr tytułowy. Płyta mimo tylu lat wcale się nie zestarzała.

Kilkanaście dni temu, dokładnie 28 paĹşdziernika 2011 r. minęła 20 rocznica wydania albumu „Achtung Baby”. Z okazji jubileuszu ukazało się na rynku jubileuszowe wydanie płyty. Jest to jedna z najwaĹźniejszych płyt lat dziewięćdziesiątych, bardzo waĹźna rĂłwnieĹź w karierze zespołu. To z niej pochodzą takie przeboje jak: “One”, “Mysterious Way”, “Even Better Than The Real Thing” oraz “Who’s Gonna Ride Your Wild Horses”. Limitowane wydanie będzie zawierało nigdy wcześniej niepublikowane utwory zarejestrowane podczas sesji nagraniowej „Achtung Baby”. Atrakcyjności będą dodawać: remiksy, materiały video, b-sides, odnaleziony film dokumentalny, demo albumu oraz pierwsze wersje piosenek z płyty. Szykuje się gratka dla kolekcjonerĂłw. Jest to niestety, moim zdaniem, ostatnia „wielka” płyta IrlandczykĂłw i mimo, Ĺźe nagrali potem jeszcze kilka kolejnych albumĂłw, to Ĺźaden z nich juĹź nie dorĂłwnał omawianej płycie.