Słucham go od kilkunastu lat, dziesięć lat temu miałem okazję poznać Maximiliana osobiście w Berlinie, a dopiero teraz pierwszy raz obejrzałem jego występ na żywo.

Nie ma w tym nic dziwnego. Maximilian Hecker, bo o nim mowa, jest bardzo popularny w Azji, gdzie bardzo często i z dużym powodzeniem koncertuje. Większość jego płyt ukazywała się najpierw tam, a dopiero później w Europie. Na starym kontynencie rzadko można go usłyszeć, tym bardziej musiałem pojawić się tego dnia w Berlinie.

Klub Quasimodo, położony w centrum Berlina, należy do najważniejszych klubów jazzowych stolicy Niemiec. Tego dnia stał się jednak miejscem, gdzie zawitała zupełnie inna muzyka. Hecker jest artystą, który tworzy muzykę bardzo intymną, wręcz melancholijną. Porównania do Radiohead czy Sigur Ros są jak najbardziej na miejscu.

Są koncerty, o ktĂłrych moĹźna tylko pomarzyć. Jednym z nich był występ norweskiej grupy a-ha z czerwca 2017 roku. Tylko 250 szczęściarzy mogło obejrzeć występ grupy w Ocean Studio Recordings połoĹźonym na małej wyspie Giske. Występ był otoczony tajemnicą, widzowie nie mogli posiadać nawet telefonĂłw komĂłrkowych. OprĂłcz znanych przebojĂłw, zespół wykonał teĹź utwory rzadko grane na Ĺźywo i, co najwaĹźniejsze, dwa zupełnie nowe utwory: „This Is Our Home” oraz „A Break In The Clouds”. Akustycznie wykonywane przeboje często brzmią zupełnie odmiennie, spokojnie, tak jakby ich moc przeniosła się na uczucia. Widać

to po widzach, którzy mocno przeżywają każdy utwór.

Piękny to był koncert, pełen prawdziwych uczuć i pozytywnej energii. Piękna to płyta i DVD. Posłuchajcie, wzruszcie się i…Ĺźyjcie.

Ta płyta ukazała się 35 lat temu!!! Trzeba pamiętać, Ĺźe było to w czasie trwania stanu wojennego i do niego nawiązuje tytuł będący aluzją do rejestracji aut wojskowych, ktĂłre stały na kaĹźdej ulicy. Zdjęcia muzykĂłw teĹź wyglądają niczym wyjęte z milicyjnych akt. KaĹźdy spośrĂłd 10 utworĂłw, ktĂłre znalazły się na tym krążku, stał się przebojem. Największym oczywiście „Autobiografia”, ktĂłra stała się hymnem młodego pokolenia. Jest to jedna z najwaĹźniejszych płyt w historii polskiej muzyki rockowej. OprĂłcz znakomitej muzyki, bardzo waĹźną rolę odgrywały teksty Bogdana Olewicza i Zbigniewa Hołdysa. Były one głosem tamtego pokolenia, a i obecnie są teĹź bardzo aktualne: „…starość jest okropnie niezaleĹźna, kosa tnie Ĺźebraka tak jak krĂłla”. OprĂłcz „Autobiografii” naleĹźy wymienić chociaĹźby „Wyspę, drzewo, zamek”, „Objazdowe nieme kino” czy „IdĹş precz”. Tej płyty nie wypada nie znać! (MK)

W swoim kąciku muzycznym (link w  menu) chciałbym przybliĹźyć Wam wartościowe płyty oraz wykonawcĂłw, niekoniecznie znanych, ktĂłrych warto poznać i posłuchać.

Zapraszam do muzycznej uczty!!!

Ciężko grać to niełatwa sprawa. A tak grać w wieku bliskim muzycznej emerytury jeszcze ciężej. Panowie łącznie mają 340 lat! To dwudziesty studyjny album weteranĂłw mocnego grania. Nie chcę dopuszczać do siebie myśli, Ĺźe jest to być moĹźe ostatnia płyta grupy. Sporo tu niespodzianek i świeĹźości jednocześnie. Zaczyna się bardzo dobrze utworem „Time for Bedlam”. Przepiękna, łkająca gitara w „All I Got Is You” porusza serca… „One Night In Vegas” to cudowne pasaĹźe grane przez Dona Aireya na organach Hammonda. „The Surpising” ma w sobie jakąś fantastyczną baśniowość, a jego nastrĂłj zmienia się kilkakrotnie. Ian Paice pokazuje tu swoje perkusyjne mistrzostwo. Na finał otrzymujemy niespodziewanie cover utwory „Roadhouse Blues” The Doors. Generalnie bez większej ingerencji w oryginał, ale cóş tu zmieniać – w końcu to klasyka klasyki. Piękna to płyta, oj piękna!

Ciężko jest recenzować ostatnią płytę ulubionego Artysty. Leonard Cohen pięknie poĹźegnał się ze swoimi fanami, przeczuwając to, co stało się 7 listopada tego roku. Odszedł cudowny twĂłrca. Jego śmierć była zaskoczeniem. Ten kanadyjski bard był bardzo popularny w naszym kraju. Kompozycje z tej płyty nie zaskakują nikogo. Jego ciepły głos, często jest to prawie melorecytacja, sprawia, Ĺźe słuchający czują się, jakby byli jego dobrymi znajomymi. W otwierającym płytę utworze tytułowym śpiewa „…I’m ready, my Lord”. Widać, Ĺźe był gotowy na śmierć i przyjął ją ze spokojem. Jego kompozycje traktują o miłości, smutku, samotności i radości. O najwaĹźniejszych ludzkich uczuciach. Dla mnie najwaĹźniejsze kompozycje z tego albumu to utwĂłr tytułowy, „Traveling Light” oraz „If I Didn’t Have Your Love”. Kto jeszcze nie poznał Cohena, powinien to nadrobić i posłuchać jego nagrań.

Kolejna płyta z piosenkami/pieśniami traktującymi o miłości. Czy tylko kolejna? Chyba nie. Ola Bilińska nagrała bardzo interesującą płytę w języku jidysz. Tu małe wyjaśnienie: jest to język Żydów aszkenazyjskich, powstały około X wieku w południowych Niemczech.

Ĺťydowskich pieśni ludowych powstało w Europie Wschodniej tysiące, ocalały jedynie te, ktĂłre zostały zapisane przez etnografĂłw. Ola Bilińska wraz ze swym zespołem ukazuje nam jedynie skromny wybĂłr tych utworĂłw. Są one podane w nowych, interesujących aranĹźacjach. Moje ulubione utwory to „In der Fincter” oraz ”Jome, Jome”. Warto sięgnąć po coś całkowicie innego, coś czego nie usłyszycie na co dzień.

Teksty utworów podano w czterech wersjach: w języku jidysz, jego polskiej transkrypcji, oraz w polskim i angielskim tłumaczeniu. Żydowski Instytut Historyczny, dzięki któremu mogłem płytę zrecenzować, postarał się o bardzo piękne wydanie tego albumu. Gratuluję i dziękuję.

Solowy projekt Piotra Truchela znanego z zespołu Absyntia. Zacznę prawie od końca, czyli utworu „I’m Your Man”. Młody głos Piotra dodał temu klasykowi Leonarda Cohena (wiek: 82 lata) sporo energii, nie ujmując nic z piękna tej kompozycji. Stylistyka płyty jest odmienna od tego, co prezentuje w swoim macierzystym zespole. Nie ma tu potężnych, ostrych brzmień. Cała płyta jest bardzo stonowana, nagrana tylko z uĹźyciem instrumentĂłw akustycznych. W jednym z wywiadĂłw sam artysta określił to tak: „Pete True – spokĂłj i harmonia, Absyntia: ogień, psychodelia i rockowa energia. Trochę jak dr Jekyll i Mr Hyde. I tak rzeczywiście jest. Piękne dĹşwięki przewijają się przez cały krążek. Moją uwagę zwrĂłciły szczegĂłlnie utwory „Sirens, „In the Morning We Can Still Be Friends” oraz „Winter” z piękną wiolonczelą w tle. Płytę mogłem zrecenzować dzięki uprzejmości Piotra Truchela.

Druga solowa płyta Glena zaczyna się pięknym, przejmującym utworem „Grace Beneath the Pines”. Kolejny „Wedding Ring” to piękna piosenka o miłości, nadziei i obawie, Ĺźeby jej nie stracić. Z kolei „Her Mercy” jest o łasce, ktĂłra przyjdzie, gdy będziemy na nią gotowi. „Lowly Deserter” ciekawie się rozwija, a sekcja dęta jest na pierwszym planie. Teledysk do tego utworu pięknie nawiązuje do kompozycji Davida Bowiego „Ashes To Ashes”. W utworze „Paying My Way” Glen śpiewa o konieczności płacenia, niekiedy duĹźej ceny, za wybĂłr własnej ścieĹźki, ktĂłrą podążamy w Ĺźyciu.

Moja ścieżka życiowa zaprowadziła mnie 4. marca. 2016 r. na koncert Glena do Poznania, którego nie zapomnę do końca życia. Tak pięknego, pełnego energii i żaru występu dawno nie widziałem. Po koncercie miałem okazję chwilę z Artystą porozmawiać. Warto czekać na takie chwile. A tym czasem posłuchajmy nowej płyty Glena, bo naprawdę warto!

Maciej Kotliński

Kto dzisiaj wydaje takie płyty? Komu się chce tak nagrywać? Kto wymyśla tak oryginalne i mądre teksty? OdpowiedĹş na wszystkie pytania jest jedna – zespół Domowe Melodie. To stosunkowo nowy, nietypowy projekt na polskiej scenie alternatywnej. Powstali w 2012 roku, a tworzą go Justyna Chowaniak, pomysłodawczyni i autorka tekstĂłw oraz Staszek CzyĹźewski (kontrabas, akordeon) i Kuba Dykiert (perkusja, gitara), ktĂłrzy odpowiedzialni są za stronę instrumentalną tego projektu. Trio komponuje muzykę w zaciszu domowym, bez wkładu kogokolwiek z zewnątrz.